Monument Valley

Vervolg zondag 23 juli.
Wederom hebben we moeite met het eerste deel van de route, vooral omdat wij eigenwijs zijn en niet weten welke richting we uit moeten. Eerst stuurt de navigatie ons terug en als we dat weigeren stuurt hij ons letterlijk het bos in, wat we dan weer wel doen (waarom eigenlijk?). De weg wordt langzaam maar zeker steeds onbegaanbaarder en een paar keer kunnen we echt niet verder en proberen dan weer een ander onverhard pad. Nu we toch al hobbelend door het bos rijden hopen we wilde dieren te zien, maar helaas… we zien alleen heel veel bomen en struiken en af en toe wat vogeltjes. Na ongeveer een uur komen we eindelijk weer op een verharde weg en blijken we weer aan de rand van de Grand Canyon te staan, een paar kilometer van onze lodge!! Dus genieten we nog een keer van het uitzicht, maken weer foto’s en gaan dan de goede richting uit, via de East Rim van de canyon en langs de Little Colorado River. Al gauw zien we her en der langs de weg kraampjes met koopwaar van de Navajo Indianen en omdat er ook nog ergens een diepe kloof te zien is, stoppen we. Heel lang loop ik te neuzen en te twijfelen tussen armbandjes en kettinkjes – tot grote ergernis van de kinderen – voordat we uiteindelijk weer de auto instappen.
Vlak voor we de rivier oversteken eten we iets bij de Burger King (blegh!) en als we de rivier over zijn zien we al snel de paar eerste hoge rode rotsen. Maar het blijkt een heel voorzichtig voorproefje want daarna is het weer kilometers lang redelijk saai met heuvelachtige woestijngrond. Tot er na ongeveer een uur weer hoge rode rotsen opdoemen. Wauw, wat is dit mooi! Het worden er steeds meer, de ene nog hoger of raarder dan de andere. En dan zien we in de verte de rotsen die zo bekend geworden zijn door de (western)films. We rijden naar het uitzichtpunt en net als tientallen andere mensen maken we tientallen foto’s. Het is al flink schemerig als we weer in de auto zitten op weg naar onze slaapplaats: de Desert Rose Inn in het plaatsje Bluff. Het laatste stuk rijden we in het donker en het blijkt nog een flink eind met enorme hoogteverschillen. Het hotel is prachtig, maar het is ineens een uur later (tijdsverschil tussen Arizona en Nevada) en we vrezen dat we niets meer kunnen eten. Maar in het restaurant worden we met open armen ontvangen en voor de verandering eten we buiten en redelijk chique. Ik geniet!!